Tα KAΛOKAIPIA Mου ΘA XOYN ΠANTA MIA ΠIKPOΓΛYKH ΓEYΣH AΠO ΣENA. ETΣI Για NA MHN EΠANAΠAYOMAI ΣTN AΠOYΣIA THΣ ANAMNHΣHΣ. ETΣI, ΓIA NA EKTIMΩ THN ANEKTIMHTH AΞIA THΣ EKΠΛHΞHΣ. MEΣA ΣTο MΠΛE, TO ΓAΛAZIO, K T ΘAΛAΣΣI KαΠου EKEI MΠΛEKEΣAI K EΣY ΣA NA XOPEYEIΣ K NA ΠNIΓEΣAI Σε OΛA AYTA Που ΠOTE ΔεN EΓINAN. AΛΛA ΠAIZONTAI ΞANA K ΞANA ΣTA ΘEPINA ΣINEMA ΓιαTι Tο AΠIAΣTO ΠαNTA Θα ΠOYΛAEI Περισσότερο. Kαι OΣA EINAI H MONH AΛHΘEIA EINAI EKEI.ΣE MIA OPIZONTIA ΣEIPA AΠO ΞYΛA ΠANΩ Σε BAPETEΣ ΠETPEΣ MΠPOΣTA AΠO TA ΠIO OMOPΦA XPΩMATIΣTA ΦΩTA ΠOY ΦEPNEI ΦYΣIKA H APXH MIAΣ HMEPAΣ. K TOTE ΠIΣTEYEIΣ ΣTO AΦYΣIKO K T YΠEPΦYΣIKO. Kαι AKOMA K AN H ΠAPOYΣA ΠPAΓMATIKOTHTA ΔN EXEI TIΠOTA N ZHΛEΨEI ,EXEI ΠOΛΛA NA ΘYMATAI. K OΣO ΠAPAΦΩNH K AN EINAI ΠOY K ΠOY NA TPAΓOYΔA. K AΣ EXEI BPEI KAΛYTEPA MEPH NA XOPEYEI. ΘA ΛEEI ΠANTA AYTHN THN IΣTOPIA ΣAΣ Σε AYTOYΣ Που τους APEΣEI NA AKOYNE ΠAPAMYΘIA για τη θάλασσα T ΞHMEPΩMATA ΠPIN KOIMHΘOYN…
Συντάκτης: yoursylphide
γραμματόσημο.
00:08 : Η στιγμή που ξαναπεφτεις.. στον έρωτα.
Τον έρωτα αυτον που ειναι παντου… τον ρομαντικο, τον cheesy, τον παραμυθενιο, τον αληθινο, τον αναποφευκτο.
Που αναποφευκτα σε κανει κι εσενα ρομαντικο, cheesy, τρελό, ρεαλιστή…
Κάτι που δεν το θέλει απλά το μυαλό.. αλλά το χει ανάγκη η ψυχή, και το χρειάζεται το σώμα..
Η ζεστασια σε δυο χέρια, η ανατριχίλλα από δυο χείλη, η λάμψη από δυο μάτια..
Δυο δυο δυο..
Πόσα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο είναι σε ζευγάρια
Πάντα θα τα δεις γύρω σου , αλλά να θυμάσαι δε θα ναι παντοτινά.
Έρχονται, φέυγουν, και μένει η δίψα, η ανάγκη, και η προσπάθεια της ανάμνησης.
Τι κι αν ήταν χτες.. σου φαίνεται αιώνες..
Τι κι αν το έχεις, θέλεις κι άλλο ,θες πιο πολύ.
Κι ας το ξερεις ότι το πολύ μαζι σκοτώνει.
Ζητας ισορροπια, αλλά ζητάς και τρέλα, μια παράφορη τρέλα έξω από λογική.
Την πιο αυθόρμητη και την πιο οργανωμένη κίνηση.
Χρειάζεται ο έρωτας.. στα πάντα..
Γιατί είναι ελαφρύς, δίνοντας σου την αίσθηση ότι πετάς…
Η αγάπη όμως έχει ένα βάρος..
Και χρειάζονται και τα δύο.. για να μην σε πλακώσει το ένα ή απλά πετάξει και φύγει το άλλο…
Θέλει άραγε προσπάθεια? Ή την απουσία της και ροη, χημεία.
Θέλει άραγε χρόνο? Ή ζει στο τώρα και μόνο στο τώρα.
Δεν υπάρχει τέλειο. Και ευτυχώς. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που συναντιούνται και βρίσκουν έναν λόγο για τον οποίο το μαζί είναι πιο σημαντικό από το χώρια.
Για τώρα, για μετά, για όσο…
Σ΄αγαπάω με όλο μου το είναι.
Σ’αγαπάω με όλο μου το σώμα , όλη μου την ψυχή, όλο μου το μυαλό που δε σταματάει να γυρνάει και στροφογυρνάω κι εγώ μαζί του στα άδεια παπλώματα.
Σε αυτά που αν κι έχουν περάσει 4 χρόνια και 4 μήνες, κάθε φορά που φεύγεις αναζητάω το άρωμα σου.
Σε αυτα που αν και έχουν περάσει 4μιση χρόνια μαζί, η κάθε στιγμή που είμαι στο χώρια σε φωνάζει να γυρίσεις.
Γιατί ακόμα και μετά από τόσο καιρό, όταν σε κοιτάω νιώθω όπως την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα.. και τότε για φαντάσου ήμουν ακόμα σχεδόν παιδί.
Σ’αγαπάω.. Στο μαζί και το μακριά.
Στο τώρα, το μετά, το όσο…
It’s beginning to look a lot like Christmas!
Λαμπάκια , φωτάκια, γλυκά, δέντρο, δώρα…Μα ίσως τα χριστούγεννα να μην έχουν να κάνουν με τα δώρα.. πόσα θα ναι ή πόσο κοστίζουν. Iσως το κοριτσάκι από το The Grinch να ‘χει δίκιο. Σίγουρα έχει δίκιο!!!
Και το ξέρουμε.
Αλλά ίσως να μην είναι ούτε μονάχα μια θρησκευτική γιορτή .Για όσους πιστεύουν στα θαύματα ή στα θεία.
Ίσως να είναι μια ευκαιρία που προσφέρουμε στον εαυτό μας. Μια ευκαιρία για ένα διάλειμμα.Μια ευκαιρία να προσφέρουμε στους άλλους.Μια αφορμή να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε.Και να πατησουμε μια παυση προσφεροντας το πιο πολυτιμότερο δώρο μας σε αυτούς που είναι κοντα μας: χρόνο.
Και ναι δε θα πρεπε να ναι ετσι. Θα πρεπε να δείχνουμε κάθε μέρα την αγαπή μας. Θα πρεπε ν βρίσκουμε κάθε μέρα χρόνο.
Ναι .Μακαρι . Σ’ εναν ιδανικο κόσμο έτσι θα ‘ταν.
Και σίγουρα προς αυτόν τον κόσμο θα θελα κ εγω να δουλεύουμε.
Όμως ο κόσμος είναι αλλιώς. Και είναι από τα επιτεύγματα του αυτές οι ‘δικαιολογίες’.
Χριστούγεννα, πασχα, γιορτες, γενεθλια, Halloween, thanksgiving.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
Ίσως να έιναι ο τρόπος των ανθρώπων να έρθουν έστω για κάποιες μέρες του χρονου πιο κοντά σ αυτό που θα θέλανε.
Μια γιορτή, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, ενα δωρο.
Και δεν είναι το δώρο που θα μετρήσει.
Αλλά η σκέψη, ο χρόνος, η προσπάθεια .
Κι ακόμα κι αν δεν το κανουμε συνειδητά, ακόμα κι αν είναι ασυνείδητο, συμβαίνει.
Και ναι ο καπιταλισμος, και ναι οι εικονες πτου φαινεσθαι, και ναι ισχύει ποσες φορες να ακουσουμε τα ιδια και τα ιδια χριστουγεννιατικα εμπορικά τραγούδια.
Αλλά ακόμα ανατριχιάζω με τη φωνή του Frank Sinatra, ακόμα συγκινούμαιι που βλέπω αυτες τις σφιχτές αγκαλιές στο αεροδρόμιο κάθε χρόνο, ακόμαι χαίρομαι που οι άνθρωποι ξεκινούν να γίνονται εθελοντές, να προσφέρουν σε πρόσφυγες ή ανέργους , και ακόμα αναπολώ τις μικρές συνήθειες που συνθέτουν την κουλτούρα μας.
Τα απλά, τα μικρά, τα συνηθισμένα που είναι κάτι τόσο όμορφο.
Γιατί τα μελομακάρονα της γιαγιας μου αλήθεια ,δεν έχουν να κάνουν με την καπιταλιστική κουλτούρα του μινι μαρκετ στη γειτονια της Πάτρας. Αλλά με την μυρωδια του πορτοκαλιού και της κανέλας, και τη ζεστασιά της κουζίνας της που παρά τα 80 της χρόνια μένει ακόμα μόνιμα αναμμένη.
Και η κατεύθυνση μας είναι
Και η αλλαγή που θες ίσως να ναι πιο αποτελεσματική όταν ξεχωρίζεις και αναδυκνύεις την ουσία των πραγμάτων , αντί της επανάληψης και της κατάκρισης των ανούσιων.
Εξάλλου η ε πανάληψη τους είναι μόνάχα η διαφήμιση τους.
Ναι λοιπον σε καθε αφορμή για ενθουσιασμό, σε κάθε ευκαιρία να δείξεις σε ανθρώπους γύρω σου πόσο σημαντικοί είναι, σε κάθε στιγμή που μπορείς να βοηθήσεις κάποιον άλλον σ ‘αυτόν τον κόσμο, σε κάθε μοναδική γλυκιά και αλμυρή γέυση και σε κάθε μέρα που μπορείς να δείς χρώματα, σχήματα και να γελασεις.
Γιατι αυτος ο κοσμος χρειαζεται λίγη μαγεία.
bubblying
Αυτό το κάτι που βράζει μέσα σου. Αυτό που θέλει να εξερευνήσει τον κόσμο όλο! Αυτό που σου θυμίζει πως είσαι μονο 23 ετών κι αν δεν το κάνεις τώρα, πότε? Κι αν όχι εδώ, που?
Αυτό που είναι ένα πάθπς που δεν σ’αφήνει να κοιμηθείς. Σε καλεί να προκαλέσεις την τύχη σου για νέες περιπέτειες, σε καλεί να κάνεις μικρές ζαβολιές λες και είσαι μικρό παιδί , και πείς όχι στα πρέπει γύρω σου.
Σαν ένα συναίσθημα ελευθερίας, μια φωνή που σου λέει ότι μπορείς να κάνεις ότι θέλεις! Ό,ΤΙ θες!
Τώρα που είσαι υγιής, τώρα που έχεις τόσους δρόμους ανοιχτούς μπροστά σου, τώρα που μπορείς! Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις, μα δε μεγάλωσες αρκετά για να τα ξέρεις όλα. Βγές και κάνε λάθη , αντί μονάχα να ψάχνεις τα σωστά, βγες και κάνε ερωτήσεις, γιατί δεν έχεις όλες τις απαντήσεις ακόμα.
Κι όσο υπάρχει αυτή η σπίθα μέσα σου, σου θυμίζει πόσο συναρπαστική είναι η ζωή, οι άνθρωποι, ο κόσμος.
Γιατί δεν είσαι πολύ μεγάλος για να κλαις με τραγούδια, δεν είσαι πολύ μικρός για να πας κάπου μόνος σου, και δεν είσαι ακόμα στο σημείο που πρέπει να στρώσεις τη ζωή σου. Αλλά στο σημείο που είναι ευκαιρία να την αναστατώσεις και να την αναδιοργανώσεις! in your own way 😉
no
Aπόρριψη.
Επαγγελματικη, προσωπική, ερωτική. Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε ακούσει ένα όχι. Ένα όχι που δε θα θέλαμε να ακούσουμε. Και μας κάνει-πολλές φορές- να απογοητευόμαστε ή να αλλάζουμε.
Μέχρι να φτάσουμε στην αποδοχή μιας απόρριψης περνάμε από παρόμοιο στάδια με εκείνα του πένθους.
Άρνηση
Θυμός
Διαπραγμάτευση
Θλίψη
Αποδοχή
Και μπορεί να τα περάσουμε σε λίγες ώρες, μέρες, μήνες… Εξαρτάται από τις προσδοκίες που είχαμε και τη σημασία που δώσαμε σε μία κατάσταση.
Και ίσως να μην είναι ανάγκη να το βλέπουμε πάντα θετικά. Μπορούμε απλά να το βλέπουμε όπως είναι! Και μάλλον δεν θα ‘ναι ούτε αρνητικό ούτε θετικό και την ίδια στιγμή θα ‘ναι και τα δυο!
Πάντα υπάρχουν πολλές πλευρές, και είναι καλό να τις αναγνωρίζουμε. Όπως και να δίνουμε και να παίρνουμε χρόνο, γιατί χρειάζεται μια διαδικασία.
Όλα έιναι ένα μάθημα, μια εμπειρία, κάτι καινούριο.
Και σημαίνει κάτι για μας. Κάτι μικρό, ή μεγάλο. Αλλά μία απόρριψη δε σημαίνει ότι είμαστε κάτι λίγότερο από αυτό που νομίζαμε, ή θα θέλαμε, ή που αξίζουμε… αλλά κάτι που δεν ταίριαζε στο συγκεκριμένο μέρος εκείνη τη χρονική στιγμή.
100 όχι, ένα ναι.
Κάθε όχι, πιο κοντά στο ναι.
Και όταν έρθει, θα είναι αυτό που κοιτώντας πίσω θα είσαι ακόμα σίγουρος πως θα το διάλεγες κι εσυ.
Eλεύθερη πτώση
Πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησες τα πόδια σου να λυγίσουν και να έρθουν πιο κοντά στο πάτωμα? Πότε ήταν η τελευταία φορά που άγγιξες το πάτωμα? Που άγγιξες κάποιον άλλον και πέρασες χρόνο μαθαίνοντας κάτι γι’ αυτόν?
Πότε αφέθηκες , πότε έχασες τον έλεγχο που τόσο πολύ κυνηγάς, πότε έπεσες? Κυριολεκτικά. Να αφήσεις το βάρος σου ελεύθερο .. και να πέσεις.
Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να καθόμαστε σε καρέκλες.
Κι ας τα γράφω-ειρωνικά- όλα αυτά ενώ κάθομαι σε μία.
Τα χέρια μας μπορούν να μας κρατήσουν αν πέσουμε. Τα πόδια μας να σκαρφαλώσουν δέντρα και πέτρες. Το σώμα μας είναι έτοιμο να τρέξει , να κολυμπήσει, να παλέψει. Έχει φτιαχτεί με όλες τις δυνατότητες , με ενέργεια, με ταλέντα.
Απλά όσο μεγαλώνεις, τα ξεχνάει.
Και το μυαλό είναι ένα με το σώμα. Και το σώμα ένα με το μυαλό.
Η πτώση μπορεί να γίνει παιχνίδι. Όπως για ένα παιδί που γνώρισα και ήταν ευτυχισμένος για μισή επειδή έβρισκε διαφορετικούς τρόπους να πέφτει και να σηκώνεται.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορούμε να εξερευνήσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Τα αστέρια, το σύμπαν, το μέλλον, το παρελθόν, την τεχνολογία,
Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα που είναι ακριβώς εδώ. Μαζί σου. Και καμιά φορά το ξεχνάμε . Μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Το σώμα και ο εαυτός σου είναι ένα απίθανο εργαλείο και θέμα εξερεύνησης.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκαρφάλωσες σε ένα δέντρο?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που απλά έκατσες κάτω. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες μια στροφή, ή που πήδηξες ψηλά. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άνοιξες τα χέρια σου, ή που έκλεισες τα μάτια σου, ή άλλαξαν οι παλμοί σου? Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρατήρησες την αναπνοή σου?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα έκανες όλα αυτά σα να ήταν η πρώτη φορά?
😉
αν πατήσεις τον διακόπτη, το δωμάτιο μου γίνεται πισίνα!!!
Yπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν.
όπως οι παιδικές φίλες. Αυτές που κρατιόντουσαν χέρι χέρι για να περάσουν το δρόμο και έλεγαν μυστικά η μία στο αυτί της άλλης.
Μιλούσαν για ώρες, έπαιζαν εστιατόριο, βιβλιοπωλείο, διαγωνισμό χορού και τραγουδιού.
μαζί έμαθαν να μιλάνε, να γράφουνε, να τρέχουν, να αγαπάνε. Γιατι την ακρίβεια έμαθαν τι θα πεί αγάπη αγαπώντας η μια την άλλη.
Ήταν εκεί για τον πρώτο έρωτα, το πρώτο φιλί.
και το δευτερο και το τρίτο και όλα όσα ήρθαν.
είναι αυτή που ξέρει τα ονόματα όλων των αγοριών που σου άρεσαν ποτε στη ζωή σου και τι ακριβώς έχει γίνει με τον καθένα.
όλες τις φίλες σου , ακόμα κι αυτές που ήρθαν για λίγο.
όλα τα τραγούδια που σου αρέσουν και τι ταινία θα θες να δεις.
Είναι αυτή που η ιστορία σου είναι μέρος της δικής της, και η δική της μέρος της δικής σου.
αυτή που στο τότε διαμόρφωσε το τώρα σου και ούτε καν το καταλαβατε! κι εσύ το δικό της.
αυτή που γράφατε κασέτες και ακούγατε hi5, χορεύοντας στο μπαλκόνι.
αστείρευτη δημιουργικότητα.
αστείρευτη ενέργεια.
απιστευτα γέλια, μέχρι που να πονάς.
απίστευτο κλάμα μέχρι να μην αντέχεις άλλο.
Είναι αυτή που μιλάγατε για ώρες στον κήπο, στο σταθερό, κι έπειτα στο κινητό, κι έπειτα και στο fb kai sto skype.
αυτή που για χάρη της θα κανες τα πάντα. θα μίλαγες , θα σταμτούσες, θα την έκανες να γελάει γιατι σε πονούσε να κλαίει αλλά τελικά θα την άφηνες να κλάψει όχι στον ώμο σου, αλλά στην αγκαλιά σου.
αυτή που ήταν πάντα εκεί και για σένα. όταν πήρες το γράμμα να φύγεις, όταν δεν άντεχες που έφυγες, όταν ήσουν χαρούμενη που τελικά έφυγες.
ξέρεις δεν μιλάμε για κάτι που ηταν για πολύ καιρό.
μιλάμε για κάτι που ήταν πάντα .
και ελπίζεις και για παντα.
γιατι τέτοιοι άνθρωποι είναι κομμάτια της ψυχής σου.
είναι αυτή η παιδική σου φιλη.
που όσο κι αν αλλάξετε, όσο διαφορετικές και να στε,
αυτά που σας ενώνουν είναι πιο πολλά απο όσα σας χωρίζουν.
Πως να σταματησεις να αγαπας τον ανθρωπο που σου έμαθε με τον πιο όμορφο και αθώο τρόπο την αγαπη?
κάποιες φορές πρέπει να διώχνουμε ανθρώποιυς από δίπλα μας. ή απλα να φεύγουμε για να είμαστε καλα.
όμως κάποιες άλλες κοιτάς πίσω και λες οχι. αξίζει να περιμενω.
να προσπαθήσω.
όχι μονο για αυτό που ημασταν τότε.
αλλά για τον άνθρωπο αυτο που ξέρω στο τώρα.
γιατί αυτόςο άνθρωπος είναι ένας ουσιαστικά όμορφος άνθρωπος.
κι ένας άνθρωπος που είναι μέρος της ζωής μου.
FOMO
FEAR OF MISSING OUT.
ένα σύνδρομο συχνό στους νέους που μόλις εχουν αποφοιτήσει και βλέπουν όλους γύρω τους στο κυνηγι οχι της ευτυχιας, αλλά της επιτυχίας.
ο φόβος ότι περνάει ο χρόνος, η σκέψη ότι πρέπει να κάνεις κάτι.
να κινηθείς, να κυνηγήσεις. και νιώθεις τύψεις αν εσύ δε τρέχεις.
και νιώθεις ότι χάνεις ευκαιρίες.
Γιατί να μην είμαι εγώ στη θέση αυτού του άλλου?
Γιατί δεν είσαι αυτός ο άλλος.
Και αυτός ο άλλος δεν έιναι εσύ.
Ο καθένας έχει το δικό του δρόμο. και το δικό του ρυθμό.
Δεν υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι.
Υπάρχουν απλά άνθρωποι διαφορετικοί. Και αυτό έιναι το ενδιαφέρον!
Και δεν θα ναι παντα εύκολο. Αλλά αν έχεις βρει κάτι που αγαπάς τότε είναι κάτι που αξίζει.
Όλοι μας θα βρούμε το ρυθμό μας, και θα δημιουργήσουμε σιγά σιγά το ταξίδι μας.
Και ξέρεις ο ρυθμός σημαίνει μουσική,
και ξέρεις, η μουσική φέρνει κίνηση,
και η κίνηση, αλλαγή.
Σε όποιον τομέα κι αν ανήκεις, σε όποιον κόσμο, σε όποια φιλοσοφία , κι ας ξέρεις , κι ας μην ξέρεις τι θες να κάνεις,
ΕΙΝΑΙ ΟΚ.
Η κίνηση φέρνει αλλαγή. Αλλά η ακινησία το κίνητρο για αλλαγή.
όλα χρειαζονται, όλα είναι ένα φασμα χρωμάτων, όχι άσπρο ή μαυρο.
Και είναι αυτά τα χρώματα μονο δικά σου και κανενός άλλου.
Αν καταλάβεις τη μοναδικότητά τους , τότε θα μπορέσεις και χωρίς ζήλο να τα μοιραστείς.
Δεν είσαι μονος σου σε αυτό το ταξίδι.
Είμαστε όλοι εδώ, να ψάχνουμε στο τώρα τι θέλουμε να χτίσουμε για αύριο.
Κι εγώ , κι εσύ,κι αυτός, και ο μουσικός, και ο χορευτής, και ο οικονομολόγος, και ο δημοσιογράφος,
και ο γιατρός, και ο κωμμωτής, και ο άτυχος και ο τυχερός, και ο ‘αδύναμος’ και ο ‘επιτυχημένος’.
Μια εικόνα βλέπεις και οι εικόνες δε μπορούν πάντα να αποτυπώσουν τις αληθινά μεγάλες στιγμές.
Γιατί αν μια στιγμή είναι τοσο σημαντική ίσως να μη σκεφτείς καν να βγάλεις την κάμερα.
Ότι κι αν αποφασίσεις σήμερα, να σταματήσεις ή να προχωρήσεις, κάντο χωρίς το ιντερνετ.
Χωρίς τις εικόνες του που είναι και τί κανουν οι άλλοι.
χωρίς το ‘Fomo’.
χωρίς φόβο.
Τα πράγματα θα κυλήσουν. στον καιρό τους.
Τίποτα δε σε σταματάει. Αλλά τίποτα δε σε κυνηγάει.
‘Βάλε μουσική και βρες τα βήματα’
και δημιουργησε το δικό σου μονοπάτι.
γιατι το ότι είσαι εδώ, τώρα,σήμερα, είναι αρκετό 🙂
it ‘s ok.
it s ok not knowing what you re doing.
it s ok to be lost.
it is not about success anyway
it s about fulfilling your passion, sharing,enjoying.
being absolutely 200% there, in what you do.
it is not a chase. it is the moment.
and i m guessing when you are out there it s a decision of starting settling down your life,
or starting living your life
. i chose the second option.
and my dream is to keep dancing until 80, 90, 100 years old.
-but , those people who do that are the exception
– that s who i want to be.
‘it feels good to be lost in the right direction’
κοκκινο
το μπλουζακι σου μυριζει καθε μερα ολο και λιγοτερο…
τα ματια σου γινονται πιο θολα στη μνημη και η φωνη σου γινεται λεξεις που ερχονται και παιζουν σαν μια κασετα μεσα στο μυαλο μου
την κινηση , το γελιο, τη συνηθεια του να σ’εχω διπλα μου, την ξεσυνηθησα.
κι ας θυμαμαι πως κινεισαι , πως γελας και πως στεκεσαι διπλα μου..
αναρωτιεμαι καμια φορα αν οντως υπαρχεις, αν οντως εισαι αυτος που εισαι ή σ ‘εφτιαξε το μυαλο μου οπως φτιαχνουν τα παιδια φανταστικους φιλους. μια προσπαθεια να δημιουργησουν το τελειο που δεν υπαρχει.
προσπαθω να θυμηθω την οικειοτητα, την ενεργεια, το συναισθημα..
αποτυπωνω την εικονα σου και τα γραμματα στην οθονη για να νιωθω λιγοτερο μονη μου.
ετσι ειναι να μη βλεπεις καποιον.. ξεπερνας την απουσια δημιουργωντας μια φτιαχτη παρουσια μεσα απο εικονες, ηχους και αρωματα
ισως το μπλουζακι σου να σταματαει να μυριζει οπως εσυ.
ισως η κασετα της φωνης σου σιγα σιγα να χαμηλωνει ενταση στο μυαλο μου…
ισως η κινηση σου να ναι πιο κοφτη και ευθραυστη.
Όμως η αισθηση σου ολοζωντανη.
το σωμα σου πανω στο δικο μου , η αγκαλια σου μεσα στη δικη μου, το ριγος και η ηρεμια που μου δημιουργει η παρουσια σο, η ευτυχια που μου προκαλει το αγγιγμα σου,ο τροπος που με κρατανε σφιχτα τα χερια σου..
ολα αυτα τα ζω και τα ξαναζω και τα ξαναζω και τα ξαναζω καθε φορα που σε θυμαμαι..
και ειναι αυτοι καποιοι απο τους χιλιαδες λογους για τους οποιους τοσο απλα και παιδικα τοσο μα τοσο πολυ σ αγαπαω.
και αυτα που θυμαμαι κανουν ασήμαντα αυτα που ξεχναω
αυτα που θυμαμαι με κανουν μερα με την μερα να μισω την απουσια σου..
και να ερωτευομαι ξανα απο την αρχη την παρουσία σου.
για ολα αυτα και για αλλα τοσα που δε χωρανε σ ενα κομματι χαρτι
τοσο πολυ και τοσο απλα
μου λειπεις.
Yoursylphide's Blog 