«κατι»

Μεινε. Λιγακι ακομα. Μονο λιγο. Να σε κοιταζω μοναχα. Στο ζητω. Απλα. Τοσο απλα οσο «σ αγαπαω». Οσο πα-ντα «σε αγαπουσα». Πο-τε μου δεν καταλαβα αυτην την «αγαπη». Αυτην την απιστευτη λατρεια που μπορεις να νιωσεις για δυο ματια  τοσο ξενα,τοσο μακρινα κι όμως τοσο δικα μου. ΠΟΤΕ δεν το καταλαβα. Και φαντασου δεν χρησιμοποιω τις λεξεις ποτε και παντα. Ποσο γελοια ειμαι ωρες ωρες… αυτές τις ωρες  που σε σκεφτομαι…τις μικρες στιγμες που σε συναντω για να σου πω ένα τυπικο «γεια! Τι κανεις?» και να μου απαντησεις όπως κάνεις συνηθως τόσα χρόνια «καλα μωρε…εσυ…». Και μετα αυτος ο τρελος εξυπνακιας, το μυαλο μου, να ψαχνει να βρει κατι να σου πει. Κατι μικρο, μεγαλο, χαζο, ευφυες.. Κατι να δειξει ότι κι εσυ εισαι κατι. Ότι κι εγω ειμαι κατι. Ότι ένα βραδυ, αναμεσα σε καποιους ανθρωπους αυτά τα δευτερολεπτα που ζησαμε μαζι ηταν κατι…. Χα… για φαντασου… πως τα δευτερολεπτα που ονειρευομουν πως θα ηταν τα παντα για μενα εδώ και χρονια γινονται μεσα σε λιγους μηνες ένα βασανιστικα αοριστο «κατι»……