Τελειωνει, τελειωσε. Και ηδη πριν τα λεπτα περασουν πριν ηδη οι μερες περασουν, το χεις καταλαβει . Φταινε τα μερη, τα μερη που μενουν ιδια κι εσυ μπαινοβγαινεις αλλαζοντας. Αλλαζοντας μορφη, ρουχα, διαθεση, παρεα, ποτο, καναπε. Αλλαζεις τον τροπο που βλεπεις τον κοσμο. Τον κοσμο που μισεις τις στιγμες που δεν συμφωνεις μαζι του η που φωνάζεις αλλα δεν ακούει. Αυτόν τον κόσμο όμως που στο τέλος, εκει σ αυτές τις τελευταίες ώρες τον βλέπεις με άλλα μάτια τον αγαπάς, γιατί κάνει μια μικρή κίνηση και σου δείχνει ότι δεν είναι άσχημος. Απλά διαφορετικός. Και στο κάτω κάτω είναι η οικογένεια σου εδώ. Την οικογένεια μας δεν την διαλέγουμε , και ούτε πάντα τους συμπαθούμε όλους σ αυτήν. Μα όταν ζεις με τον άλλον αναγκάζεσαι. Αναγκάζεσαι να τον μάθεις, να ρθεις κοντά, να φερθείς περίεργα, να φερθείς ώριμα ή ανώριμα, να διαφωνίσεις, να αδιαφορήσεις, να μην πεις γεια γιατί ίσως τελικά και να μην είναι απαραίτητο.
Εδώ υπάρχει μια περίεργη σύνδεση. Είναι δοαφορετικά πλάσματα οι χορευτές. Είναι φυσιολογικοι άνθρωποι με την ελευθερία να μεταμορφώνονται. Να μεταμορφώνονται όχι σε κάτι ξένο, αλλάσε κάποιο για άλλους άγνωστο κομμάτι του εγώ τους.
Κοιτάς πίσω για να συνειδητοποιήσεις την στιγμή . και την αξία της. «
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ». Τι πιο απλή φράση. Τι άλλο είναι πιο ακριβές από αυτό. Τι άλλο είναι πιο αληθινο? Η πιο δεδομένο. Είναι γεγονος «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!» Κι όμως τα αυτονοητα καμια φορα τα ξεχνάμε. Από την συγκέντρωση ή από την συνήθεια. Από το άγχος η από την περιορισμένη΄όραση. «ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ!» «ΤΟ ΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ!» «ΚΙ ΕΓΩ!»
Αστείο είναι, αστείοι είμαστε όλοι μας. Που προσπαθούμε να μιλήσουμε άλλες γλώσσες, να καταλάβουμε μυαλα που σκέφτονται σε διαφορετική αλφάβητο. Αστείο να βρίσκεις άνθρωπους που να συνδέεστε τοσο, να συμφωνείτε τόσο που ξαφνικά όλοι οι άλλοι είναι λες και διαφωνούν μαζι σας.
Ίδιοι ανθρωποι φτιαγμενοι από διαφορετικες εμπειρίες. Να ζουν μια κοινή ζωή μέσα σ ένα πολύχρωμο κτίριο, σ ένα καταμαυρο θεατρο, σε έναν φωτεινο κηπο και να γίνονται οικογένεια. Γι αυτούς που η μαμα δεν θα ναι εκει. Γι αυτους που ισως ο μπαμπας τους αφησε. Γι αλλους που δεν γνωρισαν ποτε πατερα. Γι αλλους που δεν είχαν ποτε μικρο η μεγαλο αδερφο.
Μια οικογενεια ειμαστε. Μια μεγαλη τρελη οικογενεια. Και δοκιμαζουμε τα ορια μας. Αλλα στο τελος δεν υπαρχουν ορια. Μοναχα ομορφια. Πια αντιστραφηκαν όλα. «ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ». Θα πας για λιγο αλλου, θα πανε για λιγο αλλου αλλα εδώ είναι σπιτι γι ολους μας. Και ποσο τυχεροι ειμαστε, τυχεροι που εχουμε την ευκαιρια να κανουμε κάθε μερα αυτό που μας κραταει ζωντανους.
Η κινηση μας ο ενας διπλα στον αλλον.
Ποσο θελω να σας τα πω όλα αυτά!
Ποσο θελω για μια μερα, τουλαχιστον, να μην φοβομασταν να κατσουμε ολοι μαζι, οοοολοι!
Ποσο θα θελα για 5 ισως 10 λεπτα να μιλουσατε ελληνικα!
Κοιτάς πίσω για να συνειδητοποιήσεις την στιγμή . και την αξία της
….
……
.
.
.
.
🙂
Yoursylphide's Blog 